Ik ben een fanatieke krantenlezer. Toen ik net in Roemenië kwam wonen, reed ik af en toe speciaal naar de ambassade in Boekarest om daar stapels met oude zaterdagdagkranten in te slaan. Zoiets is nu ondenkbaar. Ik heb een online abonnementje waarmee ik de kranten van mijn keuze waar ook ter wereld ter beschikking heb, wanneer ik dat wil.

Veranderingen benutten

Dat de wereld waarin wij leven in een hoog tempo veranderingen ondergaat, is eigenlijk een open deur. Voor mij als ondernemer is het interessant, maar ook moeilijk om te bepalen welke specifieke veranderingen zijn te benutten voor de groei en optimalisatie van onze organisatie. Nog moeilijker, maar in potentie ook meer profijtelijk, is het om toekomstige veranderingen juist te voorspellen en erop te anticiperen. (meer…)

Na een jaar vol intensieve voorbereidingen was het zo ver: in juli openden we ons gloednieuwe bedrijfsrestaurant met eigen keuken. Sindsdien genieten onze 220 ontwikkelaars dagelijks van een gezond meergangen-menu met verse ingrediënten, bereid door onze eigen keukenbrigade.

Kwaliteit

We hebben gedurende het hele project steeds gewerkt conform Nederlandse en Europese  kwaliteitsnormen op gebieden als voedselveiligheid, milieu en duurzaamheid. Dat geldt voor ontwerp, bouw en inrichting van de ruimtes, maar ook voor alle aspecten van de bedrijfsvoering. Al sinds medio 2014, toen het eerste ontwerp voor de nieuwbouw aan de tekentafel ontstond, werken we nauw samen met een Nederlandse horeca-adviseur en Nederlandse leveranciers van keukens en apparatuur. Deze geïntegreerde aanpak geldt ook voor het interieur, dat volledig aansluit bij de huisstijl. (meer…)

Een van de gevolgen van 17 jaar ondernemen vanuit Roemenië is dat mij steeds meer zaken in Nederland opvallen – juist vanwege het contrast met Roemenië. Ik heb het in Post Craiova al eerder gehad over de totale ontwrichting van het Nederlandse trein- en wegverkeer bij de eerste sneeuwvlokken. En over het wijdverbreide consumentisme dat in mijn ogen veel schade toebrengt aan economie en cultuur.

Verwachtingen

Maar onlangs deed ik voor de verandering een bijzonder prettige (her)ontdekking. Ik moest in Breda op het gemeentehuis wat administratieve zaken voor ons bedrijf afhandelen. Ik had me ingesteld op de stamtafel-stereotypen: ambtenaren die in achterkamertjes encyclopedische boekwerken schrijven over de criteria voor schoolmeubilair of de minimaal vereiste krommingsgraad van te importeren bananen. De werkdruk is laag, het ziekteverzuim hoog, de vakanties lang en het weekeinde begint vrijdagmiddag al om half drie. (meer…)

In onze software-ontwikkelorganisatie zijn de grenzen tussen het persoonlijke en het zakelijke zeer flexibel. Dat merk ik dagelijks aan de humor, de analystische scherpte en de gedrevenheid waarmee onze medewerkers uitdagingen aangaan. Maar een van hun meest bijzondere eigenschappen vind ik dat ze het volstrekt vanzelfsprekend vinden om een fiks deel van hun vrije tijd als team te besteden aan maatschappelijke activiteiten. Van bomen planten tot alfabetisering en reïntegatie: ze pakken het aan omdat ze het belangrijk vinden. Dergelijke projecten passen vaak goed bij bedrijfsbeleid op gebieden als vergroening, HR en kennismanagement. Wij faciliteren ze, maar het initiatief komt steevast van de medewerkers zelf.

Goed doen

Laatst stelde een relatie mij de vraag of mijn persoonlijke houding in dit opzicht lijkt op die van onze medewerkers. Ik ging bij mezelf te rade. (meer…)

Veel mensen zijn sceptisch over Europa en dat geldt ook voor mij. Europa is bureaucratisch, inefficiënt en in veel opzichten een reus op lemen voeten. Dat het Europees Parlement iedere maand 10 miljoen euro uitgeeft voor de verhuizing van Brussel naar Straatsburg en terug, typeert de verspilling.

Als Poetin sancties afkondigt, staan de volgende dag 1000 Nederlandse vrachtwagens stil voor de Russische grens. In Europa komt dan eerst een werkgroep die een commissie installeert die gaat onderzoeken wat voor passende maatregelen men eventueel zou kunnen voorbereiden – met als uitkomst een slap en betekenisloos compromisvoorstel. We hebben immers te maken met de belangen van 28 individuele lidstaten.

(meer…)

Afgelopen zondag was ik op bezoek in Calafat, een stadje van circa 20.000 inwoners aan de Donau. Het is de plek waar ik ook in 1996 tijdens mijn allereerste bezoek aan Roemenië verbleef en waar ik sindsdien regelmatig kom. Meestal houdt de toekomst me meer bezig dan het verleden, maar dit tripje naar Calafat confronteerde me met de sterk toenemende snelheid waarmee het leven verandert – in West-Europa, en al helemaal in Roemenië. 

Armoede
In de jaren negentig reed ik regelmatig naar Boekarest om bij de ambassade oude zaterdagkranten op te halen vanwege de bijlagen. Internet was er niet. Internationaal telefoneren kon alleen op aanvraag bij postkantoren in grotere steden en het kostte kapitalen. Bezoekers brachten vaak letterlijk hun eigen ontbijt uit Nederland mee – crackers met potjes en blikjes beleg  – omdat de hotels geen of alleen afgrijselijk slechte ontbijten serveerden. In die hotels golden twee tarieven: laag voor Roemenen en hoog voor buitenlanders. Misschien was het positieve discriminatie, maar het irriteerde me mateloos.

(meer…)